Ik eindigde mijn vorige blogpost met een kleine cliffhanger. Iets van knopen die werden doorgehakt en concrete stappen die werden gezet.Nu wil ik daar in deze post toch wat meer duidelijkheid over scheppen.

Het is zaterdagochtend 21 mei.
Het is een trage ochtend. Je weet wel, zo eentje waar je met een glimlach naar terugkijkt op maandag of reikhalzend naar uitkijkt ergens halverwege die alweer drukke werkweek.

Wie mij een beetje kent, weet dat ik de laatste jaren graag mijn stoute schoenen aantrek. Risico nemen, maar toch steeds doordacht. Dat risico houdt me voldoende scherp, de doordachtheid zorgt ervoor dat ik toch kan slapen 's nachts 😉!

Al van jongs af aan zag ik mijn vader in de weer met zijn grote camera. Hij nam communiefoto's van vriendjes, neefjes en nichtjes, hij maakte trouwreportages waar ik later aan meehielp en ook op (familie)feestjes werden steevast portretten genomen met die grote mooie en zware camera. Het geklik, dat geluid dat uit de camera kwam bij het duwen...

Sinds mijn laatste blogpost staan de lessen even op een laag pitje. Mijn job vraagt momenteel veel aandacht en daarnaast is mijn weerstand precies niet meer wat ze geweest is.

Zaterdagochtend 12/02/2022, -1°C, het beloofde een prachtige dag te worden met een mooie zonsopgang én het had lichtjes gevroren die nacht. Meer is er niet nodig om mij voor dag en dauw op pad te doen gaan.

Ik zei het al eerder in een vorige blogpost, het is inderdaad een beetje vreemd om een opleiding fotografie van thuis uit te volgen.

Je weet waar je start met zoeken, maar niet waar het eindigt