Chillen in de comfortzone? Dat is (nog) niets voor mij

Nu wil ik daar in deze post toch wat meer duidelijkheid over scheppen.

Wie goed keek, wist het al!

De aandachtige lezer onder ons heeft het zeker al opgemerkt aan één of misschien zelfs meerdere dingen.  De site werd bvb grondig aangepakt, er kwam plots een logo tevoorschijn en helemaal onderaan de website vind je mijn KBO-nummer terug.   

Want "Yes, It happened: ik ben sinds midden mei zelfstandige in bijberoep!"
*vreugdedansje*

Ik neem je in deze blogpost even terug mee naar eerder deze lente.

Plots volgde het ene fotoprojectje het andere snel op.  Ik amuseerde me, ik kreeg nadien complimenten over mijn werk en in mijn hoofd bleef het ondertussen maar malen.  
-Waag ik de stap?
-Doe ik dat nu al? Heb ik wel al voldoende kennis?
-Ga ik "all the way", of hou ik het nog even veilig en werk ik onder het KBO van Pieter?
-...

Het bleef constant malen in mijn hoofd.  Maar ik voelde wel dat het goed zat, dat ik hiermee door wilde gaan.

En de ene vraag was nog niet goed en wel beantwoord, of de volgende diende zich al aan.  Eén ding bleef wel telkens terugkomen: ik voelde dat het goed zat en ik amuseerde me.  

Niet langer twijfelen dus, mijn buikgevoel volgen en hop: springen maar.

Wie mij kent, weet dat ik zo'n sprong in het onbekende niet uit de weg ga.
Ik ben te jong om nu me al te nestelen in een soort van "comfortzone".  

Een beetje spanning en verandering houden me wakker en alert!

Ik weeg wel altijd de pro's en contra's goed af, ga zeker niet over 1 nacht ijs en hou steeds 1 ding voor ogen: hoe zal ik later op mijn beslissing terugkijken? Want spijt wil ik enkel hebben van de dingen die ik wel heb gedaan.

En plots was ik aan het bellen en mailen met de boekhouder, was ik de juiste NACEBEL-codes aan het opzoeken en opende ik een bankrekening om aan mijn activiteit te koppelen. 
Een mailtje later was het zover en kreeg ik mijn KBO-nummer binnen.

Driewerf hoera!?
Denk ik...
Toch?

Jaja, twijfel besluipt me soms nog.  

Ik ben geen rasechte ondernemer, ik kom uit een warm nest van 2 hardwerkende ouders.  Zij waren geen zelfstandige. 
Ik ben opgevoed met de boodschap om eerst te sparen en dan pas uit te geven, een job zoeken, een goeie job, en die vooral behouden & tevreden zijn met wat je hebt.

Mijn ouders zijn warme mensen, met een gouden hart!
En we (mijn broer en ik) kwamen nooit iets tekort, integendeel.  Ik krijg spontaan een glimlach op mijn gezicht als ik terugdenk aan mijn kindertijd.  De mooie, lange zomers met dagelijkse tripjes naar de Nederlandse kust, de prachtige kampeervakanties met eindeloze autoritten (en de wagenspelletjes uiteraard), het jaarlijkse pretparkbezoek, de etentjes bij menig tante en nonkel, de verjaardagsfeestjes bij ons thuis, ...
Ze werkten zich beiden krom om ons te geven wat we nodig hadden.  Maar als we iets extra wilden, dan moesten we er zelf voor werken.  Niets voor niets was hun motto!

Maar af en toe viel er wel eens een extraatje uit de lucht.
Zij leerden me van de kleine dingen te genieten en ze bewust te ervaren!  Zij leerden me dankbaar te zijn. 
En ik ben hen daar op mijn beurt zó dankbaar voor!  

Dus die eeuwige twijfel vindt heel waarschijnlijk daar zijn oorsprong, want het ondernemen kreeg ik helemaal niet met de paplepel mee.  
Maar ik voel gewoon aan àlles dat dit goed zit, dat ik dit moet doen.

Ik knutselde ondertussen al een tijdje aan een soort van logo, aan de kleuren ervan, de vorm, .....  Het is een eigen creatie, heeft geen wauw-factor, maar het zegt wel meteen wie ik ben en wat ik doe.  

En slechts enkele dagen na mijn officiële opstart kreeg ik mijn eerste opdracht.  
Toeval, dat bestaat niet!  Dat zeg ik al heel lang. 
Alles gebeurt met de nodige reden!