De liefde voor fotografie kreeg ik mee van thuis

Al van jongs af aan zag ik mijn vader in de weer met zijn grote camera. Hij nam communiefoto's van vriendjes, neefjes en nichtjes, hij maakte trouwreportages waar ik later aan meehielp en ook op (familie)feestjes werden steevast portretten genomen met die grote mooie en zware camera. Het geklik, dat geluid dat uit de camera kwam bij het duwen op de knop, het fascineerde me enorm. 

De verhalen die oma vertelde bij echt élke foto, die blijven me voor altijd bij!

Bij oma en opa snuisterde ik ùren door oude fotoalbums:
Ik zag mijn betovergrootouders in vol ornaat op een statige familiefoto, ik keek naar papa die als kind op zijn schommelpaard zat, nonkel Willy samen met opa in de bakkerij, opnieuw papa die wel heel trots poseert naast zijn allereerste auto, oma als kind op de stoep van het café van haar mama...  

Samen met oma doorbladerden we iedere keer wel een ander album. En door de verhalen die ze er telkens bij vertelde, kwam elke foto in mijn gedachten meer en meer tot leven.
Het zijn prachtige herinneringen. 

De enkele basistips die papa me gaf als kind, nam ik sindsdien mee bij het nemen van elke foto.

Als ik al eens die zware camera van papa mocht hanteren, gaf hij er steeds enkele tips bij.
"Hou je onderwerp horizontaal in het midden, je moet de foto kunnen omdraaien en de verhouding moet nog steeds kloppen".
"En zorg ervoor dat je je foto altijd recht neemt..." 😊
Tips die ik nog steeds in gedachten heb, bij het nemen van zowat élke foto.

Want destijds bestonden programma's zoals Photoshop nog niet om je foto wat bij te lichten of recht te trekken, je moest ervoor zorgen dat je foto onmiddellijk juist zat.
En dat resultaat, dat kreeg je pas te zien een week nadat je je filmrolletje had binnengebracht bij de fotograaf van het dorp.
Je dacht dus 2 keer na vooraleer je op het knopje duwde. 

Toen ik tiener werd, kreeg ik zelf een toestelletje (of ik leende het van mijn broer - dat weet ik nu niet meer juist 🙄🤭).   Naar festivals ging ik met een wegwerptoestelletje.
En er ging pas echt een wereld voor me open toen ik voor het eerst een digitaal toestelletje kocht.

Alles en iedereen moest er aan geloven.  Of je het nu wou of niet, Anouck nam er wel een foto van.

En nu, sinds de opkomst van de smartphones, is er helemaal geen stoppen meer aan. Die camera's en lenzen zijn tegenwoordig zó goed, dat je er echt wel heel mooie foto's mee kan maken.

Los van dit alles, was ik al een tijdje op zoek naar iets om te doen wat ik graag doe, en waar ik tegelijkertijd ook andere mensen blij mee kan maken.
Uren, dagen, weken heb ik er over nagedacht. Telkens liep ik vast in mijn hoofd op één of ander obstakel en begon de denktocht terug van nul. 

Tot ik tijdens een wandeling in september 2021 letterlijk het licht zag. De Kortemarkse velden lagen er prachtig bij in het najaarszonnetje, zoals steeds hield ik dan ook prompt halt en haalde ik mijn smartphone boven. Want zo'n mooi tafereel, dat moét op foto vastgelegd worden.

En tijdens het zoeken naar de juiste lichtinval, het scherpstellen op mijn scherm en tot slot het nemen van de foto, viel plots alles in zijn plooi.  

Eureka! Plots wist ik het!

Dàt is het wat ik wil gaan doen! Dé hobby die mijn hele leven al overheerst, fotografie verder gaan uitdiepen! 

Ik bleef er nog enige tijd over nadenken zonder er met iemand over te praten. Want ik ben écht niet over 1 nacht ijs gegaan.
Iedere wandeling werd alles concreter en duidelijker.

Pas toen ik een PVA had (= plan van aanpak) voor mezelf, betrok ik Pieter en Nelly bij mijn idee en lichtte ik hen mijn plannen toe. Deze 2 mensen (mijn wederhelft en mijn beste vriendin) kennen me door en door en van hen ben ik zeker dat ze mij steeds met een eerlijke en realistische blik en mening van repliek dienen. Repliek waar ik iets mee ben, waar ik op verder kan bouwen.

Na de nodige input en bevestiging van hen, schreef ik me begin dit jaar in voor de cursus die ik momenteel aan het volgen ben.

En het vervolg? Dat kan je verder volgen in mijn blogposts.